Mirka Farabegoli

In onze moderne maatschappij, waarin vooruitgang verheven is tot een op zichzelf staand doel en ratio en pragmatisme de scepter zwaaien, is de Nederlands-Italiaanse kunstenaar Mirka Farabegoli op zoek naar een non-rationeel tegenwicht. Zo neemt zij waar dat er in de moderne mens nog steeds een fascinatie bestaat voor het mystieke, voor iets dat het alledaagse overstijgt. Mirka zelf overstijgt de disciplines binnen de kunst, aangezien ze werkt op het gebied van tekenen, grafiek en installaties.

Banaal mythisch

Het mythische kan volgens Mirka verpakt zitten in soms ogenschijnlijk banale zaken. Bovendien is er volgens haar een waardevolle vorm van zelfspot en humor te vinden in veel uitingen die hun oorsprong vinden in magische en religieuze tradities.

Geloof en bijgeloof spelen dus een belangrijke rol in Mirka’s werk, waarbij zij aspecten uit oude tradities en rituelen naar een hedendaagse context tilt. Ze legt hierbij de nadruk op de waarde van een non-pragmatische aanpak, waardoor er ruimte overblijft voor de verbeelding. Zo zoekt ze naar verrassende verbanden in de wereld door middel van vrije associatie, intuïtie of door het observeren van de natuur. De schaduwzijde is dat verbeelding kan leiden tot waanzin, tot destructief gedrag en wederzijds onbegrip. Dit spanningsveld tussen de gevaren van het loslaten van de ratio en de schoonheid en meerwaarde van diezelfde vrijheid vormen de spil voor haar kunstpraktijk.

Alledaagse rituelen

Tijdens haar WIEBERT_residentie ging Mirka Farabegoli in gesprek met mensen over hoe zij de ‘intelligente lockdown’ hebben beleefd. Centraal hierin stond het belang van rituelen tijdens de coronacrisis. Hiermee doelde ze in eerste instantie niet op religieuze rituelen, maar op de kleine alledaagse handelingen die een mate van steun en houvast boden. In hoeverre hielden deze rituelen stand tijdens de pandemie, in hoeverre veranderden ze en in hoeverre ontstonden er nieuwe rituelen?

Tijdens de gesprekken was er volop de mogelijkheid om aan de slag te gaan. De tafel was nooit leeg: er lagen tekenmaterialen, benodigdheden om collages te maken en een risopers om kleurdrukken mee te maken. Mensen konden aanschuiven voor een workshop of een gesprek en bevriende makers kwamen zich er in levende lijve of op afstand mee bemoeien.

RISO-printer

Mirka maakt in haar werk gebruik van analoge en digitale collagetechnieken. Tijdens haar residentie werkte ze met de methode van het RISO-printen. Dit is een soort zeefdrukken of stencildrukken, maar dan met een machine. Net als bij een zeefdruk of stencildruk heb je per kleur een drukgang nodig. Omdat de printer alleen zwart kan lezen, moet het origineel zwart zijn - ongeacht welke kleur je wilt printen. De afdrukken zelf staan juist bekend om hun sprekende kleuren.

Mirka werkte toe naar zines, een soort mini-tijdschriften, waarin meerdere personen een bijdrage leverden in de vorm van één of meerdere pagina’s. Deelnemers waren onder anderen de kunstenaars Heimprofi Burger en Jam van der Aa.

WIEBERT_residentie in de Lange Hezelstraat werd mede mogelijk gemaakt door de Gemeente Nijmegen, SLAK ateliers en CultuurOost.

Foto’s: Juliette Klaasse